دل

تو را از دور می بینم صدایم در نمی آید

نشسته بر دلم خاری که هرگز در نمی آید

ز عشق خانمانسوزت همیشه در تب و تابم

از ناخوانده مهمانی که از دل بر نمی آید

  دلم هرگز نیاسودست از این عشق نا فرجام

ز دل فریاد بر خیزد مرا باور نمی آید

نمی دانم ز بخت بد شکایت با که باید برد

خداوندا رهایم کن که عمرم سر نمی آید

دوانده ریشه در قلبم شده چون خار در جانم

جیگر می سوزد و بر سر از این بدتر نمی آید